EFÉMERO
Cando chegou, o móbil estaba a soar, pechou
a porta e contestou.
— É vostede familiar de Elizabeth Danvers?
Ela esperaba a chamada da persoa nomeada,
pero esta parecía importante.
— Si.
O que escoitou a continuación fixo que se
lle encrespara a pel e que pequenas bágoas comezaran a percorrer o seu fino
rostro, mentres se deixaba caer sobre os seus xeonllos. Ela non sentiu o
impacto contra o chan, seguiu caendo cara un abismo sen un fondo aparente. Pero
decidiu levantarse e poñer o coche en marcha.
Erro.
Só recorda un escintileo antes de que todo
lle dera voltas, cal noria nun parque de atraccións. Logo, todo se tornou
negro, o silencio era o único que retumbaba naquel espazo.
« Nunca nos esperamos que a nosa historia
se parecera tanto a aquel escintileo, tan efémera cal estrela fugaz », pensou
por última vez.
Autor/a C.V. (Categoría B)
O can non paraba de ladrar
Saín da casa estando case seguro que era un
Porco Bravo, coma outras veces. Pero era un vello que saía do bosque polo
antigo camiño de terra que usaban os meus avós cando era xoves e ían a pé a
vender cestas de vimbia na cidade.
Canto mais se acercaba, mais raro parecía o
seu aspecto. Parecía estar disfrazado, pero o Samaín pasara xa hai tempo.
Empezou a falarme cunha voz ronca e
apagada, como se estivera moi canso, ou moi lonxe, preguntando canto falta para
chegar á tumba do Apóstolo.
A súa pregunta tiña algún sentido, xa que
viña vestido de peregrino.
Pero, pola outra banda, pola miña aldea non
pasa ningún camiño que leve a Santiago.
Iso, si entendín ben o que preguntou, xa
que falaba algo raro, con unhas palabras moi anticuadas.
Ao ver a miña cara de confusión e a non ter
resposta, pereceu renderse e deu a volta.
En uns minutos non foi visto mais... Case
dubidaba se fora real...
Pero tiña que ser: o can non paraba de
ladrar.
Autor/a L.P (Categoría B)
PINTORES
A escola estaba baleira, non se escoitaba
nada, só os pinceis recén húmidos a lenzo tocar.
Fanse chamar artistas, pintores dunha soa cor, son aqueles que pintan o seu corpo cun vermello carmesí, baixo a luz da lúa e lágrimas nos ollos.
Autor/a A.R. (Categoría B)
DESPEDIDAS
Mirei cara o ceo e vin un fondo negro cheo de estrelas a brillar con intensidade, pero decateime de que había unha que destacaba entre todas elas e recordoume a ela, sempre con esa luz que desprendía, como esa estrela que estaba a observar, brillando como ningunha outra.
Nese momento percorreume unha bágoa pola cara ao recordar os mellores
momentos que pasamos xuntas, a súa risa, as nosas pelexas e sobre todo como
lle gustaba levarme a contraria. Decateime de que xa pasaran dous anos e medio
cando marchou do meu lado. Da despedida da miña irmá.
Autor/a N. S. (Categoría B)
QUÉDATE!
Saímos
ao campo para xogar a final, mentres recordaba todo o que tiven que superar
para chegar ata aquí. As gradas estaban repletas de xente descoñecida. Fixen un
barrido entre a multitude intentando encontrar a alguén en concreto e aí estaba
ela. Miña nai encontrábase sentada nun dos primeiros asentos da fila, sorrindo
coma nunca antes o fixera, berrando o meu nome con todas as súas forzas.
Mirei cara o escuro ceo, despexado e estrelado, agradecendo poder ter unhas vistas tan belas neste momento tan importante para min.
Non me deu tempo a distraerme máis, o pitido que anunciaba o inicio do encontro retumbou nos meus oídos e centreime no xogo. Despois dun rato xogando, a miña respiración era incontrolada, encontrábame suando máis do normal, a miña vista nubrouse e un estraño pitido iterativo fíxose permanente nos meus oídos. Dirixín a mirada cara miña nai, quen tiña a face bañada en bágoas. A súa voz escoitábase demasiado afastada, pero puiden distinguir un grito desgarrador:
—Cris, non te rendas agora. Quédate!
De súpeto, volveuse todo negro. Xa non me sentía respirar e a estraña serie de pitidos cesou, dando lugar a un suave e infinito.
Lugar: Quirófano 9.
Hora: 19.23
Autor/a C.V. (Categoría B)
UNHA NOTICIA TRÁXICA
Mirei ao ceo e vin coma se unha estrela estivera achegando
cada vez mais e mais á Terra. A televisión anunciou que algo estraño estaba a
chegar a Terra, e sen darnos conta caeu unha nave espacial, a cal tiña un home
de cor verde e traía unha mensaxe moi importante. Resulta que o 16 de abril vai
ocorrer un suceso que vai cambiar a vida humana.
Autor/a: N.F. (Categoría B)
QUIMERA
Mirei cara o ceo e vino: aquel escintileo de luz do que
tanto falamos, o que tanto estivo con nós escoitando os nosos versos recitados
e co que tanto soñamos.
Quen nos diría que todos os nosos soños xuntas se ían quedar nunha simple quimera?
Iso eran, porque en ningún momento chegarían a cumprirse. Míranos, eu, sumida nunha horrible depresión e ti, ti estás vivindo os momentos máis felices da túa vida con outra persoa.
Autor/a: C.V. (Categoría B)
LADRIDOS MISTERIOSOS
O can non paraba de ladrar. Erguinme da cadeira e fun cara a porta. Saín paseniñamente cara a eira e puiden ver unha sombra que pouco a pouco se ía alonxando. Temín o peor; corrín cara o balado pensando no meu gando. Estarían os lobos de cacería como nas noites de lua chea? O can seguía a ladrar mentres eu saltaba o baldo como unha gacela. Cheguei sudorosa, pero todo o meu nerviosismo mudou ao ver que o meu gando estaba ben. O can seguía a ladrar e eu non sabía por que. Ao chegar ao pallar donde estaba preso, vin un pequeno gato de cor branca. Xa descubrira o misterio, pero o can seguía a ladrar.
Autora/a S.B. (Categoría B)
O O DILEMA DAS
LETRAS GALEGAS
Eran uns nenos,
chamados Xoán e Antón, que estudaban no CPIP Virxe da Cela de Monfero. A súa
profesora de galego “Delfina” mandoulles facer un relato sobre a que ían
dedicadas as letras galegas no ano 2021. Era a primeira vez que os profesores
lles mandaban facer un relato, entón , foron moi contentos e alegres ata a
biblioteca, para buscar información. Xoán colleu un ordenador e Antón outro;
votaron todo o recreo buscando a quen ían dedicadas as letras galegas no ano
2021, pero non atoparon nada. Xoán saíu chorando da biblioteca e Antón marchou
para a súa casa moi preocupado polo relato.
No recreo os
dous nenos elaboraron o relato que lles encantou a todos os compañeiros do
colexio.
O MUNDO DA SOIDADE
A escola estaba baleira, non
se oia nada, acababa de entrar na clase, esperei 20 minutos pero ninguén
aparecía. Entón fun por todas as aulas a ver se había alguén, pero ninguén
apareceu.
Mirei por todo o colexio, pero
non había ninguén. Entón collín o móbil para chamar aos meus pais, pero ninguén
contestou.
Entón púxenme a camiñar ata
Irixoa e cando cheguei intentei buscar a alguén…pero non atopei a ninguén.
Desesperado, comecei a camiñar
sen rumbo durante días; pasaron meses e seguía sen atopar a ninguén.
Pero de súpeto, escoitei unha
voz que dicía .
-Ai que ben! Durmindo na clase de Galego!
Ponte a traballar dunha vez.
Resulta que todo foi un sono e
durminme na clase de Galego!
Esperteime de repente, e todo
o mundo empezou a rirse, pero quedei aliviado ao saber que todo era un sono.
Autor/a: M.C.E (Categoría B)
NA ESCURIDADE DA NOITE
Autor/a: H.L.R. (Categoría B)
SÓ E ASUSTADO
A escola estaba baleira, non
se oía nada. Fun cara a miña clase e empezou
a facer ruído un animal. Parecía
que era un can pero achegueime e
había un oso na vasoira. Empecei
a correr pero non había ninguén; saín
para fóra e encontrei un coche
e agocheime dentro del. Esperei un pouco
pero o oso non se ía. Entón esperei e por fin foise e saín do coche
e funme
correndo para a miña casa. Cheguei
e non había ninguén entón fun durmir.
Autor/a: B.B.P. (Categoría A)
APARECEU NO LUGAR MENOS ESPERADO
Cando cheguei, o móbil estaba a soar pero eu non sabía onde estaba. Tiña o volume moito alto e escoitábase en toda a casa pero eu xa non recordaba onde o deixara. Estaba pendente de recibir unha chamada moi importante do médico. Busquei por todos os lugares da casa e o móbil seguía sen aparecer, nalgún sitio tiña que estar xa que eu o escoitaba soar.
O móbil soaba unha vez, dúas veces... e xa comezaba a preocuparme pensando en onde podería estar e en quen podería ser. Estaba collendo penso para botarlle de comer ao can cando de súpeto o móbil volveu a soar; estaba dentro do saco! -Como se lle ocorrería ao can metelo aquí dentro?-preguntábame a min mesma.
O importante foi que xa o atopei. Nese mesmo momento mirei de quen foran as chamadas e resulta que era o meu amigo Pedro para preguntarme que había de deberes.
Por sorte todo
isto xa pasou e xa volvo a estar tranquila porque o móbil volveu a aparecer, a
chamada non era do médico e agora aprendín que teño que deixar o móbil en algún
lugar alto para que non poida chegar o can.
CÓMO CONSEGUIREI AVERIGUAR ESTE MISTERIO?
Mirei cara o ceo
e vin unha palabra formada polo fume dun avión, intentei mirar haber que poñía
pero non se entendía nada. Que poderá ser iso? Para que o fan? -Pregunteille ao
meu pai.
Os dous
intentabamos descifrar a mensaxe pero eran uns signos que non se podían
entender. Seguimos camiñando e mais adiante atopamos outro avión escribindo o
mesmo.
Xa pasaron dous
días dende iso pero eu seguía pensando en que podería significar. Entón decidín
preguntarlle á xente haber se ela vira algo. A xente dicíame que non vira nada
e eu xa pensaba que estaba toleando porque era imposible que fora a única
persoa da cidade, aparte do meu pai, que puideramos ver esas letras de gran
tamaño polo ceo.
Despois de
varios días eu seguía coa intriga e xa non sabía como averiguar iso.
Descubrín o
significado da palabra que quería dicir SORPRESA pero en letras chinas.
Toda a cidade me
dixera que non o vira xa que tiñan planeada unha festa sorpresa para min porque
ía estar 1 ano estudando en EEUU.
Agora xa entendo
todo!
Autor/a: A.L.T. (Categoría B)
O SILENCIO
A escola estaba baleira, non
se oía nada de ruído , nin os alumnos , nin as
alumnas, nin os profesores. Sempre
estaba o conserxe pero nese momento
non había ninguén.
Autor/a: U.B.P. (Categoría B)
SOÑOS CUMPRIDOS
Mirei cara o ceo e vin o meu
futuro , cunha familia e na casa dos meus soños,
coma sempre soñei.
Pasou un ano dende que soñei e
por fín o conseguín, non necesito nada mais na
miña vida .
Autor/a: U.B.P. (CAtegoría B)
O GUARDIAN
O can non paraba de ladrar
porque entraron a roubar na casa do veciño. Non
parou ata que chamei a policía.
Autor/a: U.B.P. (Categoría B)
O MOBIL QUE SOABA MOITO
Cando cheguei, o móbil estaba
a soar e era a policía. Dixeronme que estaban buscando a unha ladroa, que
roubou diñeiro e preguntou se era eu. Contestei que eu non.
- “ Bueno, seguiremos
buscando, señora, pero grazas pola súa resposta”.
Autor/a: A. V. A. (Categoría A)
A ESCOLA PERDIDA
A escola estaba baleira, non se oía nada. Entrei e non escoitei nada. Subín ao 1º piso e non escoitei. Pero ía subir ao 2º piso e escoitei un berro. Subín…celebrando o cumpleanos de Mila. Eu entrei.
Autor/a: A. V. A. (Categoría A)
O CAN QUE COMEU O RATO
O can non paraba de ladrar
porque había un rato comendo a comida do can e despois...o can comeu o rato.
UN NENO CON MOITÍSIMOS OLLOS
Saímos ao campo para xogar a
final. Vexo un neno con centos de ollos que quería xogar con nós. Eu non quería
xogar con el porque era raro, porque tiña moitos ollos . Resulta que era...un
extraterrestre¡¡¡
Autor/a: D. F. S. (Categoría A)
A ESCOLA
A escola estaba baleira, non se oía nada. Entrei e empezaron os raios, choiva, sarabia e máis choiva. De súpeto pum!! un golpe dunha porta. Fun cara á porta e vin ao profesor durmindo na aula. Pum! Outro pum! Outro, e así sucesivamente. De repente, abriuse unha porta...saíu unha persoa; sabedes quen era? Era....
O MÓBIL MISTERIOSO
Cando cheguei o móbil estaba a soar “ ringringringring”. Fun correndo e vexo un número OCULTO. Teño intriga. Segue soando: ringringringring... Colgueille e de alí a un anaco outra vez: ringringringring. Ao final collino. Sabedes quen era? Pois si, era a miña avoa con 101 anos, que se comprara un móbil moderno.
Autor/a: P. P. G. (Categoría A)
UNHA HISTORIA PARA NON DURMIR
Cando cheguei o móbil estaba a
soar. Era un número descoñecido. Contestei e faloume unha voz arrepiante:
-Estoute a vixiar e vexo que
estas só. Nervioso, colguei o móbil. Nese momento abriuse a porta e vin un
señor xigante. Saíu correndo cara a min. Eu entrei no cuarto e pechei a porta.
O home abriu a porta e asustado saltei pola fiestra. Cando ía chocar co chan
espertei. Todo fora un soño.
Autor/a: R. T. O. (Categoría A)
LORENZO E CATALINA
Mirei cara o ceo e vin a Lorenzo que non paraba de sorrir.
Despois volvín a mirar para o ceo e vin a Catalina
coas estrelas durmir.
Autor/a: A. S. G. (Categoría A)
ALGO SOSPEITOSO
A escola estaba baleira, non
se oía nada... e de Súpeto... alguén apareceu ao final do corredor...
Era... un... neno??? Parecía
un neno de 8 anos !! Eu estaba confuso, non sabía o que pasaba.
Acercouse a min... e logo... Sorpresa!! feliz cumpleanos!!!!
Au Autor/a: V. C. E. (Categoría A)
ÉCHE BEN MALA SORTE!!
Saímos ao campo para xogar a
final de baloncesto, e logo... empezou a chover.
-Vaia que mágoa!! Xusto
agora!!
-Vamos a casa-dixo a nena
Ao día seguinte... non paraba
de chover, pasou un día, pasaron dous, pasaron tres... e non paraba de chover!!
e logo... parou de chover!!!
Pero... vaia, que mágoa!! a canastra rachada no chan!!
Autor/a: V. C. E. (Categoría A)
O COLE CONTAXIADO
A escola estaba baleira
porque todos estaban mal polo Covid 19. Estaban todos malos. Todos contaxiados.
Só ían dúas persoas ao colexio ... E
eran 10.000 alumnos e 100 profesores!
Autor/a: X. M. M. (Categoría A)
AS HORAS DA MAÑA
O can non paraba de ladrar, e
a alarma estaba chea de soar, eran as dúas da
mañá, e eu rematei por
espertar. Cando xa estaba moi canso funlles berrar.
Eran as catro da mañá, e por
fin acabaron calando! Eran as sete da mañá e xa
tocaba traballar, e eu canso
estaba xa.
O NÚMERO SOSPEITOSO
Cando cheguei, o móbil estaba
a soar. Era un numero non rexistrado nos contactos. Non sabía quen era, ninguén
falaba. Non se escoitaba nada. Colguei. Aos dos minutos volvíase a escoitar o móbil
e así todo o día. Dous días despois, sonou o telefono.
Contestei. Non se escoitaba
nada. Era coma a outra vez. Colguei.
Dous días despois foise a luz
da casa. Polo menos ese día non soou o numero misterioso.
Autor/a: M.R.P. (Categoría A)
O Desconfiado
O can non paraba de ladrar. Era pola noite, só podía ladrar por dúas cousas: porque había un animal fora ou porque si. Ata que me lembrei de que podía haber un... terremoto. Sempre pensas que o que pasa en Murcia non pode pasar aquí, pero nunca se sabe... Así dormes coa intriga de durmirse pero non despertarse, ou no medio de escombros. Bah! Pero, iso non pode ser. Volvo durmir.
Autor/a: N.G.P. (Categoría A)
Non hai colexio?
A escola estaba baleira, non se
oía nada. Fomos polos baños, nas clases,
no comedor, no pabillón, no campo de fútbol...Buscamos por todos os lados, pero
non había ninguén. Era estraño que só fósemos á escola os nenos da clase de 4º
de primaria. Normalmente viñan os nenos e nenas dos demais cursos, os
profesores, o conserxe... Entón descubrimos unha nota no despacho da xefa de
estudos que dicía así:
“Día das Letras Galegas”
21 de maio
A nota tiña un erro, e era que o
Día das Letras Galegas cadraba o luns 17 de maio. De pronto iluminoúseme unha
bombilla na cabeza. Xa sabía porque non viñera ninguén ao colexio. Hoxe luns 17
de maio foramos ao colexio nun día festivo. Ninguén con cabeza viría ao colexio
nun día festivo. Pero aínda había unha pregunta que me rondaba pola cabeza, por
qué os nosos pais nos trouxeran á escola?. Por qué só aos de 4º de primaria?
Autor/a: I.L.P. (categoría A)
